Eindhoven: tento Bekentenissen van de Imperfecte 1848 - 1989 - vandaag en Strijp - S Philips
| Tentoonstelling ' Bekenteniisen van het Imperfecte 1848 - 1989 - vandaag' |
| Philips - Strijp S - Wat vandaag ? |
| Tentoonstelling ' Bekenteniisen van het Imperfecte 1848 - 1989 - vandaag' |
© Grizedale Arts, Wanderer above the Sea of the City, 2013, Courtesy Grizedale Arts
BEKENTENISSEN VAN DE IMPERFECTE
1848 – 1989 – vandaag
Bekentenissen van de Imperfecte is een tentoonstelling over kunst, design, leven en werken, opgezet als een praktisch en experimenteel overzicht van de moderne wereld. In de tentoonstelling zie je een diverse mix van historisch materiaal, design en hedendaagse kunstprojecten waarop je kunt reflecteren maar die je ook kunt gebruiken.
De tentoonstelling is daarom geen historisch overzicht van kunst, maar een dwarsdoorsnede van de moderne cultuur die laat zien dat kunst en vormgeving alle facetten van het leven raakten. De basis voor de tentoonstelling is een indrukwekkende, architecturale interventie van kunstenaar Liam Gillick, die in navolging van de barricade, steeds verschillende barrières opwerpt in de tentoonstelling, die de bezoeker op speelse wijze moet overwinnen.
1948 en 1989
1848 en 1989 zijn twee ijkpunten in de moderne geschiedenis. Twee revoluties. De eerste met als symbool de barricade van de Februarirevolutie en de tweede met de Berlijnse Muur. In de tentoonstelling Bekentenissen van de Imperfecte willen we de actualiteit van deze twee momenten naar voren brengen. Beide legden de basis voor onze hedendaagse wereld. De gebeurtenissen van 1848 resulteerden in de moderne grondwet en onze democratische natiestaat en 1989 was bepalend voor onze huidige geopolitieke wereldorde. Op dit moment bevinden we ons op een kruispunt. We hebben een nieuwe mentaliteit nodig, een andere kijk op de wereld en daar nodigt deze tentoonstelling toe uit. Samen met een zeer diverse groep hedendaagse beeldende kunstenaars ontwikkelde het museum een tentoonstelling waarin kijken, denken en handelen op een vloeiende manier in elkaar overlopen en de bezoeker – jijzelf – wordt uitgedaagd om na te denken over hoe je in de wereld staat.
John Ruskin
Uitgangspunt voor deze bijzondere verkenning van de moderne tijd is een citaat van de 19de eeuwse Engelse romantische kunstcriticus en sociale hervormer John Ruskin. In 'Stenen van Venetië' schreef hij: “Van grote architectuur mogen we verwachten dat ze een aantal menselijke waarheden uitdrukt: de bekentenis tot imperfectie, en de bekentenis van ons verlangen tot verandering.” Kernachtiger kun je het moderne dilemma niet samenvatten. We dromen van een perfecte wereld, die met alle technologische vooruitgang ook binnen handbereik is, maar telkens als we ons ideaal realiseren blijkt de gedroomde utopie, een dystopie. Onze ‘imperfectie’ is volgens Ruskin niet iets om uit te wissen, maar iets waarmee we moeten leren leven.
Het Karregat
Een mooi voorbeeld van een dergelijke worsteling met perfectie is het Karregat in Eindhoven, een stedenbouwkundig experiment uit de jaren zeventig van Frans van Klingeren en onderwerp van een nieuw werk van Wendelien van Oldenborgh. Van Klingeren ontwierp voor een gemeenschap een huis zonder muren. In een mum van tijd bouwden de bewoners alsnog muren in het gebouw en gingen ze het gebruiken op een manier die haaks stond op het oorspronkelijke plan. Toch is het te kort door de bocht om te zeggen dat het project is mislukt. Voor de bewoners was leven in het Karregat een bepalende levenservaring.
Andere benadering van de geschiedenis
In het verhaal van het Karregat zien we de grote bewegingen van 1848 en 1989 terug in miniatuur. Muren en barricades, perfectie en imperfectie, ze dansen om elkaar heen. De tentoonstelling biedt hiermee een andere benadering van de geschiedenis. Geen reeks van dode gebeurtenissen, maar een bonte verzameling van sporen die doorwerken in het heden. In de tentoonstelling werken Alexandra Pirici en Manuel Pelmus dit op monumentale schaal uit, met een doorlopende performance, waarin kunstwerken en belangrijke episodes uit het verleden opnieuw belichaamd worden. We nodigen je uit om dit te ervaren en om je te realiseren dat het verleden in ons leeft. In hoe we kijken en denken en vooral in wat we doen.Bekentenissen van de Imperfecte is daarom geen doorsnee tentoonstelling, maar een ontdekkingsreis naar onszelf. Ga je mee?
1848 – 1989 – vandaag
Bekentenissen van de Imperfecte is een tentoonstelling over kunst, design, leven en werken, opgezet als een praktisch en experimenteel overzicht van de moderne wereld. In de tentoonstelling zie je een diverse mix van historisch materiaal, design en hedendaagse kunstprojecten waarop je kunt reflecteren maar die je ook kunt gebruiken.
De tentoonstelling is daarom geen historisch overzicht van kunst, maar een dwarsdoorsnede van de moderne cultuur die laat zien dat kunst en vormgeving alle facetten van het leven raakten. De basis voor de tentoonstelling is een indrukwekkende, architecturale interventie van kunstenaar Liam Gillick, die in navolging van de barricade, steeds verschillende barrières opwerpt in de tentoonstelling, die de bezoeker op speelse wijze moet overwinnen.
1948 en 1989
1848 en 1989 zijn twee ijkpunten in de moderne geschiedenis. Twee revoluties. De eerste met als symbool de barricade van de Februarirevolutie en de tweede met de Berlijnse Muur. In de tentoonstelling Bekentenissen van de Imperfecte willen we de actualiteit van deze twee momenten naar voren brengen. Beide legden de basis voor onze hedendaagse wereld. De gebeurtenissen van 1848 resulteerden in de moderne grondwet en onze democratische natiestaat en 1989 was bepalend voor onze huidige geopolitieke wereldorde. Op dit moment bevinden we ons op een kruispunt. We hebben een nieuwe mentaliteit nodig, een andere kijk op de wereld en daar nodigt deze tentoonstelling toe uit. Samen met een zeer diverse groep hedendaagse beeldende kunstenaars ontwikkelde het museum een tentoonstelling waarin kijken, denken en handelen op een vloeiende manier in elkaar overlopen en de bezoeker – jijzelf – wordt uitgedaagd om na te denken over hoe je in de wereld staat.
John Ruskin
Uitgangspunt voor deze bijzondere verkenning van de moderne tijd is een citaat van de 19de eeuwse Engelse romantische kunstcriticus en sociale hervormer John Ruskin. In 'Stenen van Venetië' schreef hij: “Van grote architectuur mogen we verwachten dat ze een aantal menselijke waarheden uitdrukt: de bekentenis tot imperfectie, en de bekentenis van ons verlangen tot verandering.” Kernachtiger kun je het moderne dilemma niet samenvatten. We dromen van een perfecte wereld, die met alle technologische vooruitgang ook binnen handbereik is, maar telkens als we ons ideaal realiseren blijkt de gedroomde utopie, een dystopie. Onze ‘imperfectie’ is volgens Ruskin niet iets om uit te wissen, maar iets waarmee we moeten leren leven.
Het Karregat
Een mooi voorbeeld van een dergelijke worsteling met perfectie is het Karregat in Eindhoven, een stedenbouwkundig experiment uit de jaren zeventig van Frans van Klingeren en onderwerp van een nieuw werk van Wendelien van Oldenborgh. Van Klingeren ontwierp voor een gemeenschap een huis zonder muren. In een mum van tijd bouwden de bewoners alsnog muren in het gebouw en gingen ze het gebruiken op een manier die haaks stond op het oorspronkelijke plan. Toch is het te kort door de bocht om te zeggen dat het project is mislukt. Voor de bewoners was leven in het Karregat een bepalende levenservaring.
Andere benadering van de geschiedenis
In het verhaal van het Karregat zien we de grote bewegingen van 1848 en 1989 terug in miniatuur. Muren en barricades, perfectie en imperfectie, ze dansen om elkaar heen. De tentoonstelling biedt hiermee een andere benadering van de geschiedenis. Geen reeks van dode gebeurtenissen, maar een bonte verzameling van sporen die doorwerken in het heden. In de tentoonstelling werken Alexandra Pirici en Manuel Pelmus dit op monumentale schaal uit, met een doorlopende performance, waarin kunstwerken en belangrijke episodes uit het verleden opnieuw belichaamd worden. We nodigen je uit om dit te ervaren en om je te realiseren dat het verleden in ons leeft. In hoe we kijken en denken en vooral in wat we doen.Bekentenissen van de Imperfecte is daarom geen doorsnee tentoonstelling, maar een ontdekkingsreis naar onszelf. Ga je mee?
| Philips - Strijp S - Wat vandaag ? |
De geschiedenis van Strijp-S is nauw verweven met de groei van elektronicagigant Philips. En daarna kwam een andere vernieuwing !
Zonder Philips was Eindhoven nu misschien nog steeds een verzameling van een paar kleine dorpjes. Door de grote werkgelegenheid die het bedrijf schiep, maakte Philips het kleine dorp Eindhoven groot. Maar juist het vertrek van het bedrijf naar Amsterdam en allerlei andere plekken over de hele wereld, heeft er voor gezorgd dat het voormalige industrieterrein Strijp-S opnieuw tot bloei komt.
Philips & Co produceerde 10 jaar na de start al zo’n 1,5 miljoen lampen. Om de productie te kunnen blijven doen, waren meer en meer ruimte, grondstoffen en mensen nodig. Om niet afhankelijk te zijn van leveranciers, liet Anton in 1916 de eerste fabriek bouwen op Strijp-S, die Philips van glas voorzag. Er kwam een kartonfabriek, een gasfabriek en een Natuurkundig Laboratorium (NatLab) om nieuwe technologieën te huisvesten.
Vanaf 1928 gaat het hard met de ontwikkeling van Philips op Strijp-S.
In rap tempo ziet het Klokgebouw (fabriek voor Philite, de Philipsnaam voor bakeliet) het licht, gevolgd door de apparatenfabrieken op de Hoge Rug. Er komt een Machinekamer, een Ketelhuis en zelfs in de Tweede Wereldoorlog krijgt Strijp-S nog een nieuw gebouw: het Veemgebouw met de typische afgeronde hoeken is bedoeld voor de opslag van onderdelen. Philips is met het industriegebied Strijp-S compleet zelfvoorzienend geworden. Van de grondstof tot en met het eindproduct in een doosje en het transport naar de consumenten: alles had het bedrijf in eigen hand. Daarom klonk het credo ‘Van zand tot klant’.
In het NatLab werden talloze technologieën ontwikkeld, die grote betekenis hebben gehad voor mensen over de hele wereld.
Radiotechnologieën, televisies en scheerapparaten, maar ook de cd en de dvd komen uit de keuken van Philips. Op medisch gebied zette Philips de eerste stappen in röntgentechnologie. Koningin Wilhelmina sprak vanuit het laboratorium met een draadloze radioverbinding de bevolking van Nederlands Indië toe. Einstein bracht een bezoek. Maar ook de eerste elektronische muziek komt uit het NatLab: onderzoeker Dick Raaijmakers deed de eerste stappen in het ontwikkelen van synthesizers en maakte er ook al muziek mee. Philips zag niks in het project en stopte er geen energie meer in: een commerciële blunder, zo weten we met de kennis van nu. Denk daar nog maar eens aan als je op de elektronische klanken van het STRP-festival danst!
Telkens na een grote uitvinding maakte Philips een enorme groei door. Eerst met de radio, na de oorlog met de tv.
De expansie maakt het noodzakelijk dat er nieuwe industriegebieden bijkomen: Strijp-R en Strijp-T aan de andere kant van de Rondweg. De 27 hectaren van Strijp-S waren lang niet genoeg. In de jaren ’70 is Philips in Strijp op zijn hoogtepunt: dagelijks werken er zo’n 10.000 mensen. In Eindhoven krijgt het gebied de naam ‘Verboden Stad’, omdat het door hekken en slagbomen omgeven werd. Je kwam er alleen met een pasje in.
Vanaf 2000 vinden de eerste gesprekken plaats om het gebied opnieuw te ontwikkelen, bij vertrek van Philips uit de Lichtstad.
In 2004 verkoopt Philips Strijp-S aan Park Strijp Beheer. De gebouwen die nog door het bedrijf gebruikt worden, huren ze terug. Vanaf 2006 wordt er serieus werk gemaakt van de herontwikkeling van Strijp-S. De eerste gebouwen worden gesloopt en er komt nieuwe bedrijvigheid, met name in de creatieve sector en rond de jaarlijkse Dutch Design Week. Door deze kwartiermakers krijgt het complex ieder jaar meer vorm. In de komende jaren staat er nog veel te gebeuren!
Zonder Philips was Eindhoven nu misschien nog steeds een verzameling van een paar kleine dorpjes. Door de grote werkgelegenheid die het bedrijf schiep, maakte Philips het kleine dorp Eindhoven groot. Maar juist het vertrek van het bedrijf naar Amsterdam en allerlei andere plekken over de hele wereld, heeft er voor gezorgd dat het voormalige industrieterrein Strijp-S opnieuw tot bloei komt.
Philips & Co produceerde 10 jaar na de start al zo’n 1,5 miljoen lampen. Om de productie te kunnen blijven doen, waren meer en meer ruimte, grondstoffen en mensen nodig. Om niet afhankelijk te zijn van leveranciers, liet Anton in 1916 de eerste fabriek bouwen op Strijp-S, die Philips van glas voorzag. Er kwam een kartonfabriek, een gasfabriek en een Natuurkundig Laboratorium (NatLab) om nieuwe technologieën te huisvesten.
Vanaf 1928 gaat het hard met de ontwikkeling van Philips op Strijp-S.
In rap tempo ziet het Klokgebouw (fabriek voor Philite, de Philipsnaam voor bakeliet) het licht, gevolgd door de apparatenfabrieken op de Hoge Rug. Er komt een Machinekamer, een Ketelhuis en zelfs in de Tweede Wereldoorlog krijgt Strijp-S nog een nieuw gebouw: het Veemgebouw met de typische afgeronde hoeken is bedoeld voor de opslag van onderdelen. Philips is met het industriegebied Strijp-S compleet zelfvoorzienend geworden. Van de grondstof tot en met het eindproduct in een doosje en het transport naar de consumenten: alles had het bedrijf in eigen hand. Daarom klonk het credo ‘Van zand tot klant’.
In het NatLab werden talloze technologieën ontwikkeld, die grote betekenis hebben gehad voor mensen over de hele wereld.
Radiotechnologieën, televisies en scheerapparaten, maar ook de cd en de dvd komen uit de keuken van Philips. Op medisch gebied zette Philips de eerste stappen in röntgentechnologie. Koningin Wilhelmina sprak vanuit het laboratorium met een draadloze radioverbinding de bevolking van Nederlands Indië toe. Einstein bracht een bezoek. Maar ook de eerste elektronische muziek komt uit het NatLab: onderzoeker Dick Raaijmakers deed de eerste stappen in het ontwikkelen van synthesizers en maakte er ook al muziek mee. Philips zag niks in het project en stopte er geen energie meer in: een commerciële blunder, zo weten we met de kennis van nu. Denk daar nog maar eens aan als je op de elektronische klanken van het STRP-festival danst!
Telkens na een grote uitvinding maakte Philips een enorme groei door. Eerst met de radio, na de oorlog met de tv.
De expansie maakt het noodzakelijk dat er nieuwe industriegebieden bijkomen: Strijp-R en Strijp-T aan de andere kant van de Rondweg. De 27 hectaren van Strijp-S waren lang niet genoeg. In de jaren ’70 is Philips in Strijp op zijn hoogtepunt: dagelijks werken er zo’n 10.000 mensen. In Eindhoven krijgt het gebied de naam ‘Verboden Stad’, omdat het door hekken en slagbomen omgeven werd. Je kwam er alleen met een pasje in.
Vanaf 2000 vinden de eerste gesprekken plaats om het gebied opnieuw te ontwikkelen, bij vertrek van Philips uit de Lichtstad.
In 2004 verkoopt Philips Strijp-S aan Park Strijp Beheer. De gebouwen die nog door het bedrijf gebruikt worden, huren ze terug. Vanaf 2006 wordt er serieus werk gemaakt van de herontwikkeling van Strijp-S. De eerste gebouwen worden gesloopt en er komt nieuwe bedrijvigheid, met name in de creatieve sector en rond de jaarlijkse Dutch Design Week. Door deze kwartiermakers krijgt het complex ieder jaar meer vorm. In de komende jaren staat er nog veel te gebeuren!