Parijs - Anders bekeken
| Penone |
Penone, schoonheid van vormen en materialen op de grens tussen natuur en mens(elijke beleving)
Wie mee was op onze reis naar Turijn zal naast de videobeelden van Peter Greenaway, zeker de horizontale bronzen boom herinneren in het stadscentrum, alsook de serie kunstwerken in de tuinen van Venaria Reale.
Recent verscheen bij het Mercatorfonds de eerste grote monografie van deze kunstenaar.
Giuseppe Penone (Garessio, 3 april 1947) is een Italiaanse beeldhouwer en werkt veel in de natuur in de omgeving van zijn ouderlijk huis in Garessio. Met zijn werk is hij een vertegenwoordiger van de Arte Povera en Land Art. Penone woont en werkt in Turijn. Hij geeft les aan de École des Beaux Arts in Parijs.
Giuseppe Penone stamt af van een boerenfamilie en in de onmiddellijke omgeving bevinden zich veel bossen, riviertjes en prehistorische grotten. Hij maakt beelden en installaties van natuurlijke materialen zoals steen, hout, klei en delen van planten. Het werk gaat steeds over de relatie van de mens (het menselijk lichaam) tot de natuur (aarde). Zijn beelden worden ook in brons gegoten of als keramische objecten getoond.
Naast de schoonheid van de vormen en materialen worden zijn beeldhouwwerken ook gekenmerkt door de overweldigende vragen over de natuur en de mens die ze oproepen. Hij onthult het ritme van het hart van de natuurlijke levenscyclus en de afdruk die de tijd nalaat op de levende wezens en de dingen die hen omringen.
De rode draad in de genoemde monografie, zijn dan ook de zeven themata ontwikkeld door Laurent Busine, directeur van het Musée des Arts Contemporains in Le Grand Hornu, ter gelegenheid van de tentoonstelling over Penone aldaar een tweetal jaar geleden: de adem, de blik, de huid, het hart, het bloed, het geheugen en het woord. Allen zijn evenzoveel stappen die de plaats van de mens in de wereld en op zijn beurt in de beeldhouwkunst van Penone herdefiniëren.
Wie mee was op onze reis naar Turijn zal naast de videobeelden van Peter Greenaway, zeker de horizontale bronzen boom herinneren in het stadscentrum, alsook de serie kunstwerken in de tuinen van Venaria Reale.
Recent verscheen bij het Mercatorfonds de eerste grote monografie van deze kunstenaar.
Giuseppe Penone (Garessio, 3 april 1947) is een Italiaanse beeldhouwer en werkt veel in de natuur in de omgeving van zijn ouderlijk huis in Garessio. Met zijn werk is hij een vertegenwoordiger van de Arte Povera en Land Art. Penone woont en werkt in Turijn. Hij geeft les aan de École des Beaux Arts in Parijs.
Giuseppe Penone stamt af van een boerenfamilie en in de onmiddellijke omgeving bevinden zich veel bossen, riviertjes en prehistorische grotten. Hij maakt beelden en installaties van natuurlijke materialen zoals steen, hout, klei en delen van planten. Het werk gaat steeds over de relatie van de mens (het menselijk lichaam) tot de natuur (aarde). Zijn beelden worden ook in brons gegoten of als keramische objecten getoond.
Naast de schoonheid van de vormen en materialen worden zijn beeldhouwwerken ook gekenmerkt door de overweldigende vragen over de natuur en de mens die ze oproepen. Hij onthult het ritme van het hart van de natuurlijke levenscyclus en de afdruk die de tijd nalaat op de levende wezens en de dingen die hen omringen.
De rode draad in de genoemde monografie, zijn dan ook de zeven themata ontwikkeld door Laurent Busine, directeur van het Musée des Arts Contemporains in Le Grand Hornu, ter gelegenheid van de tentoonstelling over Penone aldaar een tweetal jaar geleden: de adem, de blik, de huid, het hart, het bloed, het geheugen en het woord. Allen zijn evenzoveel stappen die de plaats van de mens in de wereld en op zijn beurt in de beeldhouwkunst van Penone herdefiniëren.
| Kasteel van Rambouillet |
Het kasteel was één van de koninklijke paleizen en werd een presidentieel verblijf in recentere tijden. Reeds heel wat staatshoofden verbleven er, de vredesconferenties na de oorlogen in Joegoslavië kenden hier hun verloop. De errond gelegen tuinen zijn deels in Franse stijl, een ander deel is eerder een Engelse landschapstuin. Maar de parel in het domein is de ‘Chaumiére aux Coquillages’ (schelpenpaviljoen) in opdracht van de graaf van Penthièvre voor de prinses de Lamballe, in 1780. Het overleefde troebele tijden, weerstond aan de tand des tijds en werd recent grondig gerestaureerd.
Een absolute parel.
Een absolute parel.
| Stadsurbanisatie in Parijs |
Maar Parijzenaars en de beleidsontwerpers hebben nog steeds de zin om hun stad groots uit te bouwen. Na het Parc Citroën werd aan de terreinen van de Peugeot garage een andere bestemming gegeven. We tonen jullie een stukje van deze volop aan de gans zijnde architecturale realisaties.
Tot slot geven we jullie de kans om een tijdelijke tentoonstelling mee te pikken (Braque, Le Nôtre, Lichtenstein, ‘Désirs & Volupté à l’époque victorienne’, Ron Mueck of een andere bezienswaardigheid).
Tot slot geven we jullie de kans om een tijdelijke tentoonstelling mee te pikken (Braque, Le Nôtre, Lichtenstein, ‘Désirs & Volupté à l’époque victorienne’, Ron Mueck of een andere bezienswaardigheid).